ಏನನ್ನೂ ಕಲಿಸದ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳು…
Posted Under: Uncategorized
ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಪೂಜೆ, ವ್ಯಕ್ತಿಆರಾಧನೆ ಯಾವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟಿದೆ ಅಂದರೆ ಅದು ಜನರ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆಯನ್ನೆ ಹೊಸಕಿ ಹಾಕುತ್ತಿದೆ. ಮನರಂಜನೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಜನರ ಚಿಂತನಶಕ್ತಿಯನ್ನು, ಬೌದ್ಧಿಕ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಅಣಕಿಸುತ್ತಿದೆ. ನನಗೆ ಯಾರೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಪಾತ್ರ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ, ಎನ್ನುವ ವಿಷ್ಣುವರ್ಧನ್ರಂತಹ ಪ್ರತಿಭಾಶಾಲಿ, ಕನ್ನಡದ ಈಗಿನ ನಂಬರ್ ಒನ್ ನಟ ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಇಮೇಜು, ಇಸಮುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ನಟಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ ಅದು ಯಾರ ದೌರ್ಭ್ಯಾಗ್ಯ, ಯಾರ ದೌರ್ಬಲ್ಯ? ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಶಾರುಖ್ ಯಾವುದೆ ಮೇಕಪ್ ಇಲ್ಲದೆ, ಹೀರೋಯಿನ್ ಇಲ್ಲದೆ, ಬಣ್ಣಗೆಟ್ಟ ಮನೆಯತ್ತ ಸ್ಕೂಟರ್ ತಳ್ಳುತ್ತ ನಟಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಹಿರಿಯರಿಗೆ ರೈತನ ಪಾತ್ರದಲ್ಲೂ ಸೆಕ್ಸಿಯಾಗಿ ಕಾಣುವ ಹಂಬಲ!
ಇಡೀ “ಮಾತಾಡ್ ಮಾತಾಡು ಮಲ್ಲಿಗೆ”ಯ ಚಿತ್ರತಂಡದಲ್ಲಿಯ ಯಾರೊಬ್ಬರಿಗೂ “ಕರ್ನಾಟಕದ ಯಾವೊಬ್ಬ ರೈತನ ನಡೆ-ನುಡಿ-ವೇಷ-ಭೂಷಣಗಳು ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ,” ಎಂದು ಹೇಳುವ ಕಾಮನ್ ಸೆನ್ಸ್ ಆಗಲಿ ಧೈರ್ಯವಾಗಲಿ ಇಲ್ಲದೆ ಹೋಗಿಬಿಡುವುದು ಒಂದು ನಾಡಿನ ಜನರ ಸ್ವತಂತ್ರ ಮನೋಭಾವದ, ಪ್ರಬುದ್ಧತೆಯ ಉದಾಹರಣೆಯೂ ಆಗಬಹುದು. ಇದು ಕೇವಲ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಅಂಟಿರುವ ರೋಗವಲ್ಲ. ಕನ್ನಡದ “ಅಪ್ತಮಿತ್ರ” ಎಂಬ ರಿಮೇಕ್ ಚಿತ್ರವೊಂದರ ರಿಮೇಕ್ ಆದ ತಮಿಳಿನ “ಚಂದ್ರಮುಖಿ” ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣೊಬ್ಬಳ ಮಾನಸಿಕ ಕಾಯಿಲೆ ಗುಣಪಡಿಸಲು ವೈದ್ಯನೊಬ್ಬ ಸಾಯಬೇಕು ಎಂದು ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುವ ರಜನಿಕಾಂತ್ ತಮಿಳರ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ನಾಯಕನಾಗಿ ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ಬದ್ಧತೆ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ? ತೆಲುಗಿನ ನಂಬರ್ ಒನ್ ನಟ ಚಿರಂಜೀವಿ ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರವೇಶಕ್ಕೆ ಮುಹೂರ್ತ ಇಡುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡಲು ಅಮೇರಿಕ ಪ್ರವಾಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದರು ಎಂದು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ತಾನೆ ಕೆಲವು ತೆಲುಗು ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಇಂಗ್ಲಿಷೇ ಬರದ ಹಳ್ಳಿಗನೊಬ್ಬ ಖಳನಾಯಕನನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಬಂದು ಇಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸಾಹಸ, ಶೌರ್ಯ, ಪರಾಕ್ರಮ ಮೆರೆಸುವುದನ್ನು ಹೇಳುವ “ಜೈ ಚಿರಂಜೀವ” ಎಂಬ ಬಂಡಲ್ ಸಿನೆಮಾದಲ್ಲಿ ಎರಡು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ತಾನೆ ನಟಿಸಿರುವ ಇವರು ಯಾವ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಜನರ ಬೌದ್ಧಿಕ ಪ್ರಗತಿಯನ್ನು ಮೇಲೆತ್ತಬಲ್ಲರು? ಏಳೂವರೆ ಕೋಟಿ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಆಂಧ್ರಕ್ಕೆ ಯಾವ ತರಹದ ಜನನಾಯಕರಾಗಬಲ್ಲರು?
ಈ ಸೂಪರ್ಸ್ಟಾರ್ಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವರು ಈಗಾಗಲೆ ಕನ್ಯಾದಾನ ಮಾಡಿರುವ ಅಪ್ಪಂದಿರು; ಕೆಲವರು ತಾತಂದಿರು. ಆದರೂ ಅವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮಗಳ ವಯಸ್ಸಿನ ಹಿರೋಯಿನ್ಗಳೆ ಬೇಕು. ತಮ್ಮ ಬೋಳು ತಲೆ ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಪೇಟ ಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ! ಬಿಳಿಯ ಕೂದಲು ಕಾಣಿಸದಂತೆ ಮೆಹಂದಿ ಹಚ್ಚುತ್ತಾರೆ. ಯಾಕೆ ಇವರು Graceful ಆಗಿ ಹಿರಿಯರಾಗುವುದಿಲ್ಲ? ರಾಜ್ಕುಮಾರ್ ತಮ್ಮ ಆದರ್ಶ ಎನ್ನುವ ಇವರಿಗೆ ಅಣ್ಣಾವ್ರ ಬೋಳುತಲೆ ಮತ್ತು ಸಹಜವಾಗಿ ಮುದುಕರಾದ ಅವರ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲವೇಕೆ?
ನಿಜಕ್ಕೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ? ಅಂತರ್ಜಾತಿ ಪ್ರೇಮದ ಕತೆ ಹೇಳುವ ಜ್ಞಾನಪೀಠ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ವಿಜೇತ ಗುಜರಾತಿ ಸಾಹಿತ್ಯಕೃತಿಯನ್ನು “ಜನುಮದ ಜೋಡಿ” ಸಿನೆಮಾ ಮಾಡುವ ನಾಗಾಭರಣ ಉದಯ ಟೀವಿಯಲ್ಲಿ ದೆವ್ವಭೂತಗಳ, ನಾಗರಹಾವಿನ ಮಹಿಮೆಯ, ಮೂಢಾತಿಮೂಢ ನಂಬಿಕೆ ಬೆಳೆಸುವ ಅವೈಚಾರಿಕ ಧಾರಾವಾಹಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಎನ್ನಬಹುದಾದ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಕತೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೋಸ್ಕರ “ಕಲ್ಲರಳಿ ಹೂವಾಗಿ”ಯಲ್ಲಿ ಅಂಬರೀಷರನ್ನು “ಮದಕರಿ ನಾಯಕ” ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಶುಭಮಂಗಳ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಮೂಗನಾಗಿ ಅತಿಸಹಜವಾಗಿ ನಟಿಸಿರುವ, ಆದರೆ ಈ ಮಧ್ಯೆ ನಟನೆಯ ಅಆಇಈಯನ್ನೆ ಮರೆತಿರುವ ಅಂಬರೀಷ್ ತಮ್ಮ ಈಗಿನ ರೂಪಕ್ಕೆ, ಗಾತ್ರಕ್ಕೆ ನಾಲಾಯಕ್ ಆದ ಪಾತ್ರ ಮಾಡಿ, ಕ್ಲೈಮಾಕ್ಸ್ನಲ್ಲಿ “ಕಂದ, ನಾನು ಬರುವುದು ತಡವಾಯಿತೆ,” ಎಂಬ ಒಂದೆ ಒಂದು ನಾಟಕದ ಡೈಲಾಗ್ನಿಂದಾಗಿ ಥಿಯೇಟರ್ನಲ್ಲಿಯ ಜನ ಸಹಾನುಭೂತಿಯಿಂದ ನಗುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಯಾಕೆ?
“ತಮಗೆ ಯಾರೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಪಾತ್ರ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ,” ಎನ್ನುವ ಹಿರಿಯ ನಟ ವಿಷ್ಣುವರ್ಧನ್ ತಮಗೆ ಬೇಕಾದ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ನಟಿಸಲು ತಾವೆ ಚಿತ್ರ ನಿರ್ಮಿಸುವ ಯುವಕ ಸುದೀಪ್ರ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕು. ತಮ್ಮ ಇಮೇಜು ಬದಿಗಿಟ್ಟು, ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಸೂಕ್ತವಾದ ಪಾತ್ರ ಇರುವ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಅವರೆ ನಿರ್ಮಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ಅವರು ಇಂತಹ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. “ಮಾತಾಡ್ ಮಾತಾಡು ಮಲ್ಲಿಗೆ” ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು, “ರೈತರು ಚಳವಳಿ ಮಾಡಿದರೆ ಬೇಕಾದರೆ ನಾನು ಮುಂದಾಳತ್ವ ವಹಿಸುತ್ತೇನೆ,” ಎಂದಿದ್ದ ಅವರು ಕಳೆದ ವಾರ ತಾನೆ “ನಾವು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ಏನು ಮಾಡುವುದು. ನಾವು ದೊಡ್ಡ ಫೇಲ್ಯೂರ್ಗಳು. ನಮ್ಮ ಚಿತ್ರರಂಗದ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೇ ನಮ್ಮಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ,” ಎಂದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಬಾಯುಪಚಾರದ ಮಾತುಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವರಿಂದ ಹೆಚ್ಚಿನದನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದು ಅವಾಸ್ತವ ಎನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲವೆ?
“ಚಿಗುರಿದ ಕನಸು” ಕಮರ್ಷಿಯಲ್ ಆಗಿ ಸೋತ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಿನೆಮಾಗಳಿಗೆ ಅಣ್ಣಾವ್ರ ಕುಟುಂಬವೂ ತಿಲಾಂಜಲಿ ಇತ್ತಂತಿದೆ. ರಿಮೇಕ್ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ನಟಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದಿರುವ ಶಿವರಾಜ್ ಕುಮಾರ್ ಆಗಾಗ ಕೆಲವು ಪ್ರಯೋಗಶೀಲ ನಿರ್ದೇಶಕರನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವುದು ನಿಜವಾದರೂ, ಅವರ ಇತ್ತೀಚಿನ ಅನೇಕ ಚಿತ್ರಗಳು ಇತರರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಕೃತಕ ಎನ್ನಿಸುವ ಕತೆಗಳ, ಗಂಡನೆ ಸರ್ವಸ್ವ ಎನ್ನುವಂತಹ ಭಾವಪ್ರಧಾನ ಚಿತ್ರಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಶೆಲ್ಫ್ಲೈಫ್ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಅವರು ಅರಿಯಬೇಕು.
ಶಂಕರ್ನಾಗ್ರ ತರುವಾಯ ಅವರ ರೀತಿ ಯೋಚಿಸುವ ಮಹತ್ವಾಕಾಂಕ್ಷಿ, ಪ್ರಯೋಗಶೀಲ, ಬುದ್ಧಿಜೀವಿ, ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ನಟರು ಬರದೆ ಹೋಗಿದ್ದು ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರರಂಗದ ಈಗಿನ ದುರಂತಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕಾರಣವೂ ಹೌದು. ಅಪರಿಚಿತ ಎಂಬ ಸಹಜವಾದ, ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಚಿತ್ರ ಮಾಡುವ ಕಾಶಿನಾಥ್ ಈಗ ನಗೆಪಾಟಲಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯ ಪದ ಆಗಿಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಒಳ್ಳೆಯ ಕಮರ್ಷಿಯಲ್ ಚಿತ್ರ ಮಾಡುವ ತಾಕತ್ತಿರುವ ಉಪೇಂದ್ರ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಇಮೇಜನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು ನಟಿಸಬಲ್ಲ ಹಾಗೂ ರಿಸ್ಕ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲ ಧೈರ್ಯವಂತ ಸಹ. ಆದರೂ ರಿಮೇಕ್ ಚಿತ್ರಗಳ ಶಾರ್ಟ್ಕಟ್ ಮತ್ತು ದಿಢೀರ್ ಸಕ್ಸೆಸ್ನ ಹಂಬಲ ಅವರಿಗೆ.
ಇಂತಹ ಒಳ್ಳೊಳ್ಳೆಯ ನಿರ್ದೇಶಕರೆಲ್ಲ ಹೀರೋ ಆಗಿ ಮಿಂಚಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲದಿಂದಾಗಿ ಇವತ್ತು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ನಿರ್ದೇಶಕರ ಕೊರತೆ ಇದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಟರ ಕೊರತೆಯೂ ಇದೆ. ಮದಕರಿ ನಾಯಕನ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಅಂಬರೀಷರೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಇದನ್ನೆ ಅಲ್ಲವೆ ಸಾರುವುದು? ಆಗಾಗ ಅಲ್ಲೊಂದು ಚಿತ್ರ ಇಲ್ಲೊಂದು ಚಿತ್ರ ಸಕ್ಸೆಸ್ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರೂ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ <>ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ನಟ, ನಿರ್ದೇಶಕ, ತಂತ್ರಜ್ಞರ ಕೊರತೆಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರರಂಗವಿದೆ. ಹಾಗೆಯೆ, ಒಳ್ಳೆಯ ಚಿತ್ರಕ್ಕಾಗಿ ದುಡ್ಡು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲೂ ಸಿದ್ಧವಿರುವ ಬುದ್ಧಿಜೀವಿ ಶ್ರೀಮಂತರ ಕೊರತೆಯಂತೂ ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಇವೆರಡರ ಕೊರತೆ ನೀಗುವುದಿಲ್ಲವೊ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನಮ್ಮ ಸಿನೆಮಾಗಳು ಸಮಾಜವನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುವುದಿಲ್ಲ; Human Spirit ಅನ್ನು Elevate ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಚೀಪ್ ಮನರಂಜನೆಯ ಹೊರತಾಗಿ ರಾಜ್ಕುಮಾರೋತ್ತರ ಸಿನೆಮಾಗಳಿಂದ ಕಲಿಯುವುದು ಏನೇನೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.
ರಿಚ್ಮಂಡ್ ಎನ್ನುವುದು ಸಿಲಿಕಾನ್ ಕಣಿವೆಗೆ ಸುಮಾರು ಐವತ್ತು ಮೈಲಿ ದೂರದ, ಸ್ಯಾನ್ ಫ್ರಾನ್ಸಿಸ್ಕೋಗೆ ಬಹಳ ಹತ್ತಿರದ ಪಟ್ಟಣ. ಈ ಪಟ್ಟಣದ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಸುಮಾರು ಒಂದು ಲಕ್ಷ. ಅದರಲ್ಲಿ ಬಿಳಿಯರು ಕೇವಲ ಶೇ.21 ರಷ್ಟಿದ್ದರೆ, ಕರಿಯರು ಶೇ.36 ರಷ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಕರಿಯರದೇ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ. ಈ ಪಟ್ಟಣದ ರಿಚ್ಮಂಡ್ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ಗೆ ಬರುವವರಲ್ಲಿ ಬಡತನದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಕರಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೆ ಹೆಚ್ಚು. ಕೆನ್ ಕಾರ್ಟರ್ ಎಂಬ ಕಪ್ಪು ಮನುಷ್ಯ ಇದೇ ಶಾಲೆಯ ಹಳೆಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ. ಆತನಿಗೆ ಕ್ರೀಡಾಸಾಮಗ್ರಿಗಳ ಸ್ವಂತ ಅಂಗಡಿ ಇರುತ್ತದೆ. ನೆರೆಹೊರೆಯವರಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಆತ ಸ್ಥಿತಿವಂತನೆ. ಅಷ್ಟಿದ್ದರೂ ಜುಜುಬಿ ಸಂಬಳಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಹಳೆಯ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನ ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್ಬಾಲ್ ಆಟಗಾರರನ್ನು ಕೋಚ್ ಮಾಡುವ ಪಾರ್ಟ್ಟೈಮ್ ಕೆಲಸವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ.
ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಎಂದರೆ ಎಂಟರಿಂದ ಹತ್ತನೆ ತರಗತಿಯ ತನಕ. ಆದರೆ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಅಂದರೆ 9 ರಿಂದ 12 ನೆ ತರಗತಿಯ ತನಕ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ 12 ನೆ ತರಗತಿಯ ಪಿಯುಸಿ (ಅದರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ವಿಜ್ಞಾನ) ಹೇಗೆ ಮುಂದಿನ ಕಾಲೇಜು ಓದಿಗೆ ನಿರ್ಣಾಯಕವೊ ಅದೇ ರೀತಿ ಇಲ್ಲಿಯೂ 12 ನೆ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿನ ಗ್ರೇಡುಗಳು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಹಳ ನಿರ್ಣಾಯಕ. ಅ ಶಾಲೆಯ ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್ಬಾಲ್ ಆಟಗಾರರು ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಆಟಗಾರರು. ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸೋಲನ್ನೆ ಕಾಣದವರು. ಹಾಗಾಗಿಯೆ ಅಹಂಕಾರಿಗಳು ಸಹ. ಇತರರನ್ನು ಕೇವಲವಾಗಿ ಕಾಣುವ, ಓದಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕೇರ್ ಮಾಡದ, ಸ್ವರತಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೋದವರು. ಇಂತಹವರನ್ನು ಆ ವರ್ಷದ ಅಂತರ್ಶಾಲಾ ಟೂರ್ನ್ಮೆಂಟ್ಗೆ ಕೋಚ್ ಮಾಡಲು ಕಾರ್ಟರ್ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಈಗಿನ ಹುಡುಗರ ಉಡಾಫೆ ಮತ್ತು ಈಗಿನ ಯಶಸ್ಸೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಶಾಶ್ವತ ಎಂದುಕೊಂಡ ಅಜ್ಞಾನ, ಹಾಗೂ ಓದಿನ ಬಗೆಗಿನ ದಿವ್ಯ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಆತನಿಗೆ 30 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ತನ್ನ ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ. ಆಗಲೂ ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್ಬಾಲ್ ಹುಡುಗರು ಹೀಗೆಯೆ. ಆಟಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಗಮನ; ಓದಿಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ! ತಾವು ಇತರರಿಗಿಂತ ಮೇಲಿನವರು ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದವರು. ಆದರೆ ಹೈಸ್ಕೂಲಿನ ನಂತರ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಲಾಗದ ಎಷ್ಟೋ ಹುಡುಗರು ಗೂಂಡಾಗಿರಿ, ಕಳ್ಳತನ, ಕಾನೂನುವಿರೋಧಿ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡು ಜೈಲು ಕಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವರು ಇತರೆ ರೌಡಿಗಳಿಂದ ಕೊಲೆಯೂ ಆಗಿರುತ್ತಾರೆ.
ಈ ಎಲ್ಲಾ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಈಗಿನ ಆಟಗಾರರ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ನೋಡುವ ಕಾರ್ಟರ್, ಅವರು ಉತ್ತಮ ಅಂಕಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ತನಕ ಪ್ರಾಕ್ಟಿಸ್ಸೂ ಇಲ್ಲ, ಆಟವೂ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನಿರ್ಬಂಧಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇದು ಆಗಿದ್ದು 1999 ರಲ್ಲಿ. ಆತ ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಊರಿನವರು, ಪೊಷಕರು ಮತ್ತು ಮಿಕ್ಕ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ತಿರುಗಿ ಬೀಳುತ್ತಾರೆ. ತಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಮತಕ್ಕೆ ಹಾಕಿ ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್ಬಾಲ್ ಕೋರ್ಟಿನ ಲಾಕ್ಔಟ್ ಅನ್ನು ಕೊನೆಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನು ಸಹಿಸದ ಕಾರ್ಟರ್ ಅದೇ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ರಾಜಿನಾಮೆ ಘೋಷಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ತನ್ನ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್ಬಾಲ್ ಕೋರ್ಟಿಗೆ ಬರುವ ಕಾರ್ಟರ್ಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿದ್ದು ಖುಷಿಯಿಂದ ಆಡುತ್ತಿರುವ ಆಟಗಾರರಲ್ಲ; ಬದಲಿಗೆ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕ ಪೆನ್ನು ಹಿಡಿದು ಓದುತ್ತಿರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು. ಕಾರ್ಟರ್ ಮತ್ತೆ ಕೋಚ್ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಆ ತಂಡ ರಾಜ್ಯ ಮಟ್ಟದ ಚಾಂಪಿಯನ್ಶಿಪ್ ಫೈನಲ್ಗೂ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಪಂದ್ಯ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳಲು ಒಂದೆರಡು ಸೆಕೆಂಡ್ ಮಾತ್ರ ಇರುವಾಗ ಅವರ ತಂಡ ಒಂದು ಪಾಯಿಂಟ್ಗಿಂತ ಮುಂದೆ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅವರ ವಿರೋಧಿ ತಂಡ ಅಂತಿಮ ಸೆಕೆಂಡಿನಲ್ಲಿ ಮೂರು ಪಾಯಿಂಟ್ ಸ್ಕೋರ್ ಮಾಡಿ ಗೆಲುವು ಸಾಧಿಸುತ್ತದೆ.
ಆದರೆ ಜೀವನ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಆಟಕ್ಕಿಂತ ಜೀವನ ಮುಖ್ಯ. ಅದೇ ಕಾರ್ಟರ್ನ ಫಿಲಾಸಫಿ. ರಿಚ್ಮಂಡ್ ಶಾಲೆಯ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷವೂ ಕೇವಲ ಶೇ.3 ರಷ್ಟು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಕಾಲೇಜು ಮೆಟ್ಟಲು ಹತ್ತುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ, ಆ ವರ್ಷ ಹತ್ತು ಜನರ ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್ಬಾಲ್ ತಂಡವೊಂದರಿಂದಲೆ ಆರು ಜನ ಕಾಲೇಜು ಮೆಟ್ಟಲು ಹತ್ತುತ್ತಾರೆ! ಕೋಚ್ ಕಾರ್ಟರ್ನ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್ಬಾಲ್ ಆಟಗಾರರು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡುತ್ತಾರೆ; ಹುಡುಗರು ಪ್ರಬುದ್ಧ ಗಂಡಸರಾಗುತ್ತಾರೆ.
ಈ ನಿಜಜೀವನದ ಘಟನೆಯನ್ನು 2005 ರಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಕೋಚ್ ಕಾರ್ಟರ್ ಸಿನೆಮಾ ಸಾಕಷ್ಟು ವಸ್ತುನಿಷ್ಠವಾಗಿ ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ರೌಡಿಸಮ್, ರೇಸಿಸಮ್, ಬಡತನ, ದಾರಿ ತಪ್ಪಿದ ಹುಡುಗರು, ದಾರಿ ತೋರದ ದೊಡ್ಡವರು, ಹದಿಹರಯದವರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು, ಕೆಲವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು; ಹೀಗೆ ಹತ್ತಾರು ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು, ಆಯಾಮಗಳನ್ನು ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕಾರ್ಟರ್ ಆಗಿ ಸ್ಯಾಮುಯೆಲ್ ಜಾಕ್ಸನ್ನ ನಟನೆ ಬಹಳ ಸಹಜವಾಗಿದೆ. ಚಿತ್ರ ನೋಡುಗರ ಊumಚಿಟಿ Sಠಿiಡಿiಣ ಅನ್ನು ನಿಜಕ್ಕೂ ಮೇಲಕ್ಕೇರಿಸುತ್ತದೆ.
ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜಾತಿಯ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಕೆಲವು ಜೀವವಿರೋಧಿ ಆಡುಮಾತುಗಳಿವೆ. ಆ ಬಣ್ಣವಿರುವ ಆ ಜಾತಿಯವನನ್ನು ನಂಬಬೇಡ, ಈ ಬಣ್ಣವಿರುವ ಈ ಜಾತಿಯವನನ್ನು ನಂಬಬೇಡ ಎನ್ನುವಂತಹುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಈ ಜಾತಿಯವರೆಲ್ಲ ಹೀಗೆಯೆ, ಆ ಜಾತಿಯವರೆಲ್ಲ ಹೀಗೆಯೆ, ಆ ಮತದವರೆಲ್ಲ ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳು, ಇವರೆಲ್ಲ ಕೀಳು ಜನ, ಎಂಬಂತಹ ಜಾತಿಗೆ ಗುಣ-ಅವಗುಣದ ಮೊಳೆ ಹೊಡೆದ ಸಂಕುಚಿತ ಮಾತುಗಳು ಅವು. ಮಗು ಹುಟ್ಟುವುದಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲೆ ಅದರ ಗುಣಗಳನ್ನು ಅದರ ಅಪ್ಪಅಮ್ಮನ ಜಾತಿ ನಿರ್ಧರಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ!
ಇದು ಯೂರೋಪಿನಲ್ಲಿಯೂ ಕಡಿಮೆ ಇರಲಿಲ್ಲ ಹಿಟ್ಲರ್ನ “ಮೈನ್ ಕೆಂಪ್” ಪುಸ್ತಕದ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಯಹೂದಿಗಳ ಬಗೆಗಿನ ದ್ವೇಷ, ಅಸಹನೆ, ಪೂರ್ವಾಗ್ರಹಪೀಡಿತ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಯೂರೋಪಿಯನ್ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರ ಪ್ರಕಾರ ಯಹೂದಿಗಳೆಂದರೆ ನಂಬಿಕೆಗೆ ಅನರ್ಹರು; ಏಸುವಿಗೇ ಮೋಸ ಮಾಡಿದವರು; “ದೇವರು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ” ಜನ ಎಂಬ ಅಹಂಕಾರದಿಂದ ಮೆರೆಯುವವರು; ವ್ಯಾಪಾರಿ ಬುದ್ಧಿಯವರು; ಶೋಷಕರು; ಹೀಗೆ ಕೆಟ್ಟ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳೆ ಜಾಸ್ತಿ. ಎರಡನೆ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಿಟ್ಲರ್ ಸುಮಾರು 60 ಲಕ್ಷ ಯಹೂದಿಗಳ ಮಾರಣಹೋಮ ಮಾಡಿದರೂ, ಯಹೂದಿಗಳ ಮೇಲಿನ ಸ್ಟೀರಿಯೊಟೈಪಿಕ್ ಭಾವನೆ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ಬದಲಾದ ಹಾಗೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ ಒಬ್ಬ ಬಿಳಿಯ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್. ಆತ ಮತಾಂಧನಂತೂ ಅಲ್ಲವೆ ಅಲ್ಲ. ಸಾಕಷ್ಟು ಉದಾರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನ ಇರುವವನು. ಎರಡು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಭಾರತೀಯ ಫಾರ್ಸಿಯೊಬ್ಬಳನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಇದ್ದರೂ ಆತ ಯಹೂದಿಯೊಬ್ಬನ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೊಂದು ಮಾತು ಹೇಳಿದ್ದ: “ಅವನೊಬ್ಬ ಯಹೂದಿ. ಅವರನ್ನು ನಾನು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ. ಅಪಾಯಕಾರಿ, ನಂಬಿಕೆಗೆ ಅನರ್ಹ ಜನ.”
ಅದು 1920 ರ ಬ್ರಿಟನ್. ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರೆ ಹೆಚ್ಚಿರುವ ಆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಲಿಥುವೇನಿಯಾದ ಯಹೂದಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಾಪಾರ ವಹಿವಾಟಿನಿಂದ ಶ್ರೀಮಂತನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಆತನ ಎರಡು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಹೆರಾಲ್ಡ್ ಅಬ್ರಹಾಮ್ಸ್ ಒಬ್ಬ. ಅಬ್ರಹಾಮ್ಸ್ ಎನ್ನುವುದು ಯಹೂದಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಹೆಸರು. ಯಹೂದಿಗಳೆಂದರೆ ಹೊರನೋಟಕ್ಕೇ ತಾರತಮ್ಯ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೆರಾಲ್ಡ್ ಕೇಂಬ್ರಿಡ್ಜ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಸೇರುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನ ಮಿಕ್ಕ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಸಹಪಾಠಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ತನಗೊಂದು ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು, ಯಹೂದಿಗಳೆಂದರೆ ಎರಡನೆ ದರ್ಜೆಯ ಮನುಷ್ಯರಂತೆ ನೋಡುವ ಬ್ರಿಟಿಷರ ನಡುವೆ ಗೌರವ ಸಂಪಾದಿಸಲು, ತನ್ನ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ಮನ್ನೆಸ್ ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟನ್ಗೆಡೆಯ ದೇಶಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಅಡಿಗಡಿಗೆ ಸಾಬೀತು ಮಾಡುವ ಕರ್ಮವನ್ನು ತೊಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು 1924 ರ ಪ್ಯಾರಿಸ್ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್ನಲ್ಲಿ ನೂರು ಮೀಟರ್ ಓಟದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಲು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ “ಪರಕೀಯ,” ಲಂಡನ್ನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಆದರೆ ಅರಬ್ ಮತ್ತು ಇಟಾಲಿಯನ್ ಮೂಲದ ಸ್ಯಾಮ್ ಮುಸ್ಸಾಬಿನಿ ಎಂಬ ಕೋಚಿನ ಸಹಾಯ ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ.
ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್ನಲ್ಲಿ ಹೆರಾಲ್ಡ್ಗೆ ಸಹಸ್ಪರ್ಧಿಯಾಗಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಬ್ರಿಟನ್ ಇರುತ್ತಾನೆ. ಆತ “ಹಾರುವ ಸ್ಕಾಟ್ಸ್ಮನ್” ಎರಿಕ್ ಲಿಡ್ಲ್. ಸ್ಕಾಟಿಷ್ ಮೂಲದ ಆತ ಚೀನಾದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದವನು. ಆದರೆ ದೇವರ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡ ಮಿಷನರಿ ಯುವಕ. ತಾನು ಓಡುವುದರಿಂದ ದೇವರಿಗೆ ಖುಷಿಯಾಗುತ್ತದೆ, ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೆ ಓಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದುಕೊಂಡ ದೈವಭಕ್ತ. ಭಾನುವಾರ ಸಬ್ಬತ್ ದಿನ, ಅಂದು ದೇವರ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಕಾಲ ಕಳೆಯಬೇಕು, ಮಿಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳೂ ಅಂದು ವರ್ಜಿತ ಎನ್ನುವ ಕಟ್ಟರ್ ಆಸ್ತಿಕ. 1924 ರ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್ನಲ್ಲಿ 100 ಮೀಟರ್ಸ್ ಓಟದ ಪ್ರಾರಂಭಿಕ ಓಟ ಭಾನುವಾರ ಆಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ತನ್ನ ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಬದಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಚ್ಚಿಸದ ಈತ 100 ಮೀಟರ್ ಓಟವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು 400 ಮೀಟರ್ ಓಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ದವಾಗುತ್ತಾನೆ.
ಆ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್ನಲಿ ಫೇವರೈಟ್ಗಳು ಮಾತ್ರ ಅಮೇರಿಕನ್ನರು. ಅಷ್ಟಿದ್ದರೂ ಹೆರಾಲ್ಡ್ ಅಬ್ರಹಾಮ್ಸ್ 100 ಮೀಟರ್ ಓಟದಲ್ಲಿ ಚಿನ್ನದ ಪದಕ ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ಎರಿಕ್ ಲಿಡ್ಲ್ 400 ಮೀಟರ್ ಓಟದಲ್ಲಿ ಚಿನ್ನದ ಪದಕ ಪಡೆಯುತ್ತಾನೆ. ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರತಿರೋಧಗಳ ನಡುವೆ ತಮ್ಮ ಆಸ್ತಿತ್ವ, ಐಡೆಂಟಿಟಿ, ಯೋಗ್ಯತೆ, ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ಸಾಬೀತು ಮಾಡುವ ಆ ಇಬ್ಬರು ಯುವಕರ ನಿಜಜೀವನದ ಕತೆಯನ್ನು ಅಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪ ಬದಲಾವಣೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಬ್ರಿಟನ್ನಿನ ರಾಜಕಾರಣಿಯೊಬ್ಬ 1981 ರಲ್ಲಿ “Chariots of Fire” ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಾನೆ. ಒಟ್ಟು ನಾಲ್ಕು ಆಸ್ಕರ್ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಆ ಚಿತ್ರ, ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಚಿತ್ರ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನೂ ಪಡೆಯುತ್ತದೆ.
ಚಲನಚಿತ್ರಗಳು ಮನರಂಜನೆ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಸಮಾಜಶಿಕ್ಷಣದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದಲೂ ಬಹಳ ಪ್ರಬಲವಾದ ಮಾಧ್ಯಮ. ಸಿನೆಮಾ ಎನ್ನುವುದು ಕಪೋಲಕಲ್ಪಿತ, ಪೌರಾಣಿಕ, ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಪ್ರಪಂಚದ ಕತೆಯಾಗಿದ್ದಾಗ ಅದನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಮನರಂಜನೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ಹಾಲಿವುಡ್ನ ಬಹುಪಾಲು ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಚಿತ್ರಗಳಂತೂ ಸಮಾಜವನ್ನು ಹಾಗೆಯೆ ನೈಜವಾಗಿ ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತವೆ. ನೋಡುಗರಿಗೆ ಸಮಾಜಶಿಕ್ಷಣವನ್ನೂ ನೀಡುತ್ತವೆ. ನಿಜಜೀವನದ ಕತೆಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಬಂದಿರುವ ಚಿತ್ರಗಳಿಗಂತೂ ಅಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಕವೇ ಇಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಕ್ರೀಡೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ನೈಜಘಟನೆಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಬಂದಿರುವ ಚಿತ್ರಗಳೇ ಅನೇಕವಿವೆ. “ಚಾರಿಯಟ್ಸ್ ಆಫ್ ಫೈರ್,” “ಕೋಚ್ ಕಾರ್ಟರ್” ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ, ಕರಿಯರನ್ನು ಬಿಳಿಯರನ್ನು ಒಟ್ಟಾಗಿಸುವ ‘Remember the Titans,’ ಬಡಊರಿನ ಕಪ್ಪು-ಬಿಳಿಯ ಶಾಲಾಹುಡುಗರ ತಂಡ ರಾಜ್ಯಮಟ್ಟದ ಫೈನಲ್ ತಲುಪುವ ‘Friday Night Lights,’ ಇತ್ತೀಚಿನ ಯಶಸ್ವಿ ನಟ ಟಾಮ್ ಕ್ರೂಸ್ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ‘Without Limits,’ ನ್ಯೂಜಿಲ್ಯಾಂಡ್ನ 67 ವರ್ಷದ ಬಡಮುದುಕ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಇಂಡಿಯನ್ ಬೈಕ್ ಓಡಿಸಿ ಅನೇಕ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವ ‘A World’s Fastest Indian,’ ಹೆಂಗಸರ ಬೇಸ್ಬಾಲ್ ಇತಿಹಾಸದ ಹಲವಾರು ನೈಜಘಟನೆಗಳನ್ನು ಹೆಣೆದು ನಿರ್ಮಿಸಿರುವ ಮಡೊನ್ನ ನಟಿಸಿರುವ ‘The League of Their Own,’ ಬೇಸ್ಬಾಲ್ ಆಟದ ಸ್ಫೂರ್ತಿದಾಯಕ ಕತೆಗಳಲ್ಲೊಂದಾದ 35 ವರ್ಷದ “ಮುದಿ”ಶಾಲಾಮಾಸ್ತರನೊಬ್ಬ ಮೇಜರ್ ಲೀಗ್ಗೆ ಆಡುವ ‘The Rookie,’ ಬಾಕ್ಸರ್ಗಳ ಏಳುಬೀಳಿನ ಕತೆ ಹೇಳುವ ‘Raging Bull,’ ‘The Hurricane,’ ‘Ali,’ ‘Million Dollar Baby,’ ‘Cinderella Man,’; ಆರ್ಥಿಕ ಮುಗ್ಗಟ್ಟಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ದೇಶ ಕುಳ್ಳಗಿನ ಕುದುರೆಯೊಂದರ ಗೆಲುವಿನಲ್ಲಿ ಜೀವನಾಸಕ್ತಿಯನ್ನು, ಸ್ಫೂರ್ತಿಯನ್ನೂ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ‘Seabiscuit,’ ಇತ್ಯಾದಿ. ಈ ನೈಜಘಟನೆಗಳ ಬಹುಪಾಲು ಚಿತ್ರಗಳು ಮಾನವ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ಉದ್ಧೀಪನಗೊಳಿಸುವ ಚಿತ್ರಗಳು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಸಿಗುವ ಎರಡನೆ ಅವಕಾಶದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವ ಆಶಾವಾದಿ ಚಿತ್ರಗಳು. ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಪರಿಸರಿದಲ್ಲಿಯೆ ಸಿಗುವ ಅನೇಕ ಲೋಕಲ್ ಹೀರೋಗಳ ಕತೆಗಳು.
ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಕಲೆಯ ಮೂಲಭೂತ ಗುಣವೆ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಮೇಲ್ಮಟ್ಟದ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ತರಕ್ಕೆ ಏರಿಸುವುದು. ವಾಸ್ತವ ಜಗತ್ತಿನ ಚಿತ್ರ ಕೊಡುವುದರ ಜೊತೆಜೊತೆಗೆ ಆಶಾವಾದವನ್ನು, ನೈತಿಕತೆಯನ್ನು ಜನರಲ್ಲಿ ತುಂಬುವುದು. ಹಾಲಿವುಡ್ನ ನೂರಾರು ಚಿತ್ರಗಳು ಅದನ್ನು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ಇದರ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು ಸಾವಿರ ಚಿತ್ರಗಳ ರೀಲುಸುತ್ತುವ ಭಾರತೀಯ ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ನೋಡಿ. ಪ್ರೀತಿಪ್ರೇಮದ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಇಲ್ಲದ, ಅನಗತ್ಯವಾಗಿ sentimental exploitation ಮಾಡದ, ನಿಜಜೀವನದ ಘಟನೆಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಿರ್ಮಿಸಿರುವ, ಜೀವನಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಉಕ್ಕಿಸುವ ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಚಲನಚಿತ್ರ ನೋಡಿದ ನೆನಪು ನಿಮಗಿದೆಯೆ, “ಚಕ್ ದೆ ಇಂಡಿಯಾ” ದ ಹೊರತಾಗಿ?
ಚಲನಚಿತ್ರ ಏಕವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲ. “ಚಕ್ ದೆ ಇಂಡಿಯಾ” ದಂತಹ ಉತ್ತಮ ಚಿತ್ರ ಬರಬೇಕಾದರೆ ಪ್ರತಿಭೆ ಮತ್ತು ಹಣ ಎರಡೂ ಇರಬೇಕು. ಇಂತಹ ಸಬ್ಜೆಕ್ಟ್ ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಧೈರ್ಯವೂ ಬೇಕು, ಬದ್ಧತೆಯೂ ಬೇಕು. ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಸಮಸ್ಯೆ, ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ಒಬ್ಬ ಮುಸಲ್ಮಾನ ತನ್ನ ದೇಶಪ್ರೇಮವನ್ನು ಅಡಿಗಡಿಗೆ ಸಾಬೀತು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಹೀನಾಯ ರೇಸಿಸಂ, ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವ ದೇಶದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಅಭಾವ, ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುವ ಬುದ್ಧಿಮಟ್ಟವೂ ಇರಬೇಕು. ಭಾರತದ ಸದ್ಯದ ಅತಿಜನಪ್ರಿಯ ನಟನಾದ ಶಾರುಖ್ ಖಾನ್ನಂತಹ ನಟ ಯಾವುದೆ ಇಮೇಜಿಗೆ ಒಳಪಡದೆ ತನ್ನನ್ನೆ ತಾನು ಅಂಡರ್ಪ್ಲೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ನಟಿಸುವ ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಭೆ ಇರಬೇಕು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಇರುವುದರಿಂದಲೆ “ಚಕ್ ದೆ ಇಂಡಿಯಾ” ಭಾರತೀಯ ಚಿತ್ರರಂಗದಲ್ಲಿ ಮೈಲುಗಲ್ಲಾಗಿಯಂತೂ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಅರೆಬರೆ, ಅಪ್ರಬುದ್ಧ, ಕೃತಕ ಸಿನೆಮಾಗಳನ್ನೆ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ತಯಾರಿಸುವ ಭಾರತೀಯ ಚಿತ್ರರಂಗದಲ್ಲಿ ನಿಜಜೀವನವನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುವ ಯಶಸ್ವಿ ಚಿತ್ರಗಳ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಈ ಚಿತ್ರ ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಬುನಾದಿ ಹಾಕಿದೆ ಅಂತಲೆ ಹೇಳಬೇಕು.
ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವ ಚಿತ್ರಕ್ಕೂ, ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಕ್ಕೂ ಅಷ್ಟೇನೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲ. ಉತ್ತಮ ಸಿನೆಮಾ ನಿರ್ಮಾಣ ಬದ್ಧತೆಯುಳ್ಳವರ ಸಮಾಜಸೇವೆಯೂ ಆಗಬಹುದು. ಆ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಳಬಹುದಾದರೆ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಚಿತ್ರಕ್ಕಾಗಿ ದುಡ್ಡು ಹಾಕಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲೂ ಸಿದ್ಧವಿರುವ ಶ್ರೀಮಂತರ ಕೊರತೆ ಬಹಳಷ್ಟಿದೆ. ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಮಂತರ ಕೊರತೆ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇವರಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರಿಗೆ ಅಭಿರುಚಿಯೂ ಇಲ್ಲ, ಪ್ರಬುದ್ಧತೆಯೂ ಇಲ್ಲ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದ್ಧತೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಮುವ್ವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕೆ.ವಿ.ಸುಬ್ಬಣ್ಣ ಎಂಬ ಶ್ರೀಮಂತ ಅನೇಕ ಬರಹಗಾರರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನು, ತನ್ನ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ನೀನಾಸಂ ಎಂಬ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಂಸ್ಥೆ ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿದ್ದನ್ನು ಕಾಣುವ ನಾವು ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಆ ರೀತಿ ಮಣ್ಣಿಗೆ ಮರಳುವ ಛಾತಿ ಇರುವ ಯಾವೊಬ್ಬ ಆಗರ್ಭ ಶ್ರೀಮಂತರನ್ನೂ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ಸ್ವಪ್ರಯತ್ನದಿಂದ ಶ್ರೀಮಂತರಾದವರು ತಮ್ಮ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯ ಅಲ್ಪ ಭಾಗವನ್ನೂ ಈ ತರಹದ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ತಯಾರಾಗುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿಲ್ಲ. ಈಗಿನ ಎರಡನೆ ತಲೆಮಾರಿನ ಶ್ರೀಮಂತರಿಗಂತೂ ದೇಶೀಯತೆಯ ಪರಿಚಯವೇ ಇಲ್ಲವೇನೊ!
ಯಾವುದರಲ್ಲೂ ದುಡ್ಡು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬಾರದು ಎನ್ನುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಸಮಾಜ ಇದ್ದುಬಿಟ್ಟರೆ ದುಡ್ಡೂ ಒಂದು ಮುಖ್ಯ ಅಂಶವಾದ ಕೆಲವು ಉತ್ತಮ ಕೃತಿ-ಕಾರ್ಯಗಳು ಬರಲು ಬಹಳ ದಿನ ಕಾಯಬೇಕು. ನಾಡಿನ ಬಡತನ ಕೇವಲ ಊಟತಿಂಡಿಯ ಬಡತನದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಿಲ್ಲ. ಜನರ ಅಪ್ರಬುದ್ಧತೆ, Inferior ಕೆಲಸಗಳು, ತುಚ್ಚ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಪತ್ರಿಕೆ, ಸಿನೆಮಾ, ಟಿವಿ; ಕೀಳು ಯೋಚನೆಗಳು, ಕೀಳು ಯೋಜನೆಗಳು; ಇವೆಲ್ಲವೂ ನಾಡಿನ ಬಡತನದ, ಹಿಂದುಳಿದಿರುವಿಕೆಯ ಸಂಕೇತಗಳೆ. ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಶ್ರೀಮಂತರು ಇವನ್ನು ಯೋಚಿಸುವುದಿಲ್ಲವೊ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನಾಡು ಕೆಲವೊಂದು ದಾರಿದ್ರ್ಯದಲ್ಲಿ ನಲಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಾಭಿಮಾನ, ಸ್ವಂತಿಕೆ ಇಲ್ಲದ ಶ್ರೀಮಂತರು ತೇಜಸ್ವಿಯವರು ಹೇಳುವ ಹೊಸತೊಂದು ಕಾಫಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದು ನಾಡಿಗೆ ಅವಮಾನ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ:
“(ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರು ಜಿಲ್ಲೆಯ) ಇಲ್ಲಿಯ ಜನರಿಗೆ ಇರೋದು ಕಾಫಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿ. ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸೂಟು ಬೂಟು ಹಾಕೋದನ್ನು ಕಲಿಸೋದಕ್ಕೆ ಸ್ಟೈಲಿಷ್ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತಾಡಿಸೋದಕ್ಕೆ ಈ ಪ್ಲಾಂಟರುಗಳು ಎಷ್ಟು ಹಣ ಸುರೀತಾರೆ ನನಗೆ ಗೊತ್ತು. ಫೋರ್ಕು ಚಾಕು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಊಟದ ಸರ್ಕಸ್ ಮಾಡೋದಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ತೊಂದರೆ ತಗೋತಾರೆ ಗೊತ್ತಾ ನಿಮಗೆ? ಇವತ್ತು ಕಾರಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹ್ಯಾಟ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಅಣ್ಣಾತೆ ತರ ಇರದೇ ಇರೋನು ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಾಂತ, ಆನುಕೂಲವಿಲ್ಲದವನು ಇವತ್ತು ತನಗೆ ಕಾರಿಲ್ಲಾಂತ ಕೊರಗುತ್ತಾ ಶ್ರೀಮಂತ ಬಂಧುಗಳ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳದ ಹಾಗೆ ಕದ್ದು ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕೂರ ಬೇಕಿದೆ. ಇವೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಾ ಸಾರ್! ಕಾಫಿ ಕಲ್ಚರ್ ಅಂದಿದ್ದು ನಾನು ಇದನ್ನೆ. ಯೂರೋಪಿಯನ್ನರಿಂದ ಕಾಫೀನೂ ಕಾಫಿತೋಟಾನೂ ಇವರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು. ಅವರು ಕಟ್ಟಿಸಿದ ಕುರ್ಚಿ ಕಕ್ಕಸಿಗೆ ಇವರು ಹೋಗಿ ಅವರ ತರಾನೇ ಇವರೂ ಕಾಗದದ ಸುರುಳೀಲಿ ತಿಕ್ಕಿಕೋತಾರೆ…” – (ಪೂರ್ಣಚಂದ್ರ ತೇಜಸ್ವಿ – ಚಿದಂಬರ ರಹಸ್ಯ)
Reader Comments
While addressing Kannada movies, you have neatly summarized our society and culture. Unless we raise standards, we can’t expect better results. A win in cricket match or a mega hit Bollywood movie can numb us enough to forget the reality. It’s depressing but true.